Mekke sokaklari alev alev yaniyor. Termometre 40 derecenin bazen üç bazen bes derece üstünde. Sicaklik sadece gökyüzünden degil adeta ses cihetten geliyor. Yeryüzünün bir baska cografyasinda olsa sokaga çikmaktan imtina edecegimiz, sikayetlenmekten kendimizden geçecegimiz bu havada binlerce insan kisa mesafeli araliklarla hep ayni yöne dogru yürüyor. Mekke sokaklarinda hayat hep Kâbe’ye akiyor.
Afgan, Paki, Bengal, Hint, Arap, Türk… Yetmis iki milletten insan pervane misali sem’e kosuyor. Ejyad Caddesi’nde, Abdülaziz Kapisi’na dogru ilerlerken parlak siyah derisiyle iri yari bir Afrikali’ya takiliyor gözüm. Normal hayatta insani korkutacak o iri cüssesi, burada insana cesaret ve güven veriyor. Yüzü piril piril, apaydinlik. Insani kendisine hayran birakan asil bir rengi var. Siyahin asaletin rengi oldugunu hep düsünsem de bu rengin bir insanin derisinde beni böyle etkileyebilecegini hiç tahmin etmemistim.
Elinde doksan dokuzluk iri taneli tespihiyle o kadar samimi ve içten bir sekilde dudaklari kipirdiyor ki vücudunun tüm zerrelerinin ayni anda muhtesem bir uyum içinde diline ve kalbine eslik ettigini somut bir sekilde görüyorsunuz. Bu sahnenin büyüsüne kapilmis halde adimlarimi yavaslatiyorum. O devasa bedenin içindeki derin teslimiyet, kalbimin derinlerinde bir yerlere dokunuyor, ruhumda dalgalar yaratiyor. Kâbe’ye dogru ilerlerken içimdeki tüm dünya kaygilari, o dev siyah bedenin sükuneti ve huzuru karsisinda eriyip gidiyor. O dev cüsse içinde yasadigi hiçlik hissi, adeta her bir uzvuna sinmis o derin sakinlik, benim içimdeki firtinalari dindiriyor, beni de bir parça olsun bu huzura yaklastiriyor. Varlik iddiasini bir kenara birakip kainatin binlerce yillik akisinda kendimi kaybediyorum. Yoklukta varligin tadini buluyor, O’nun evinde, O’nun kullariyla birlikte eriyip yok olma fikrine teslim oluyorum.

Yazinin tamami derginin Eylül, 2024 sayisinda.