Sahabe-i kiram efendilerimiz bu ümmetin gözbebegidir. Bu tespit, Müslümanlarin asirlardir tekrarlaya geldikleri bir hakikatin altini çizmekten baska bir sey degildir. Onlardan sonra hiç kimse Islam’i onlar kadar anlamayacak, özümsemeyecek ve yasamayacaktir çünkü. Ve onlardan baska hiç kimse, dünya gözüyle canimiz Efendimizi bir daha göremeyecektir.

Islam dininin sahih bir sekilde bugüne ulasmasindaki en büyük pay hiç süphe yok ki onlarindir. Çünkü onlar, dinin temel kaynaklari olan ayet ve hadisleri en güzel biçimde kayda geçirip bir sonraki nesle aktarmislardir. Ve onlarin gayreti ve ihlasiyla Islam, küçük bir beldeden dünyanin en büyük metropollerine kadar ulasmis ve yeryüzünü fethetmistir.

Vahyin biricik sahitleri
Onlarla ilgili en ufak bir süphe bizi dinin temel kaynaklari konusunda süpheye sevk edecektir. Öyle ya Peygamber Efendimizin agzindan çikanlari biz, sadece onlardan duyduk. Vahye ilk onlar muhatap oldu ve o güzeller güzeli Peygamberin sohbetiyle, hitabiyla sadece onlar müserref oldu. Ama bu kadar degil. O sözlerin hangisinin Allah kelami ayetler oldugunu, hangisinin hadis oldugunu da onlarin sözlerinden ögrendik. Çünkü Efendimiz, “Bu vahiydir, Allah’tan Cebrail vasitasiyla bana gelmistir.” dediklerini, yine O’nun tespit ettigi yere onlar yerlestirmis, onun disindaki sözlerini de hadis olarak yine onlar kayit altina almislardir. Buradaki ince noktayi gözden kaçirmamak lazim: Bugün elimizde bulunan Mushaf-i serifin bu sekilde ve bu tertipte olacaginin tek sahidi o ashab-i kiramdir. Baska sahit yok.

Tabii buradan, ayet ve hadisler arasinda ayrim yapmanin, birine simsiki yapisip –ya da yapistigini iddia edip- digerini ise tartisma konusu haline getirmenin ne kadar temelsiz ve çürük bir anlayis oldugu sonucuna da variyoruz. Çünkü iki kaynagi da bize ulastiran ayni silsile olduguna göre, ayni sekilde onlarla güven ya da güvensizlik de iki kaynagi etkileyecektir.

Tertemiz ve pak bir nesil Sahabe-i kiram nesli, çilekes bir nesildir. Bu din ugruna en büyük acilari onlar çekmis ama buna ragmen onun muhafazasi noktasinda asla atalet ve korkaklik göstermemislerdir. Onlarin o büyük imani ve cesareti sayesinde Islam dini büyümüs, kitalar boyu genislemis ve milyonlarca insana ulasmistir. Bu ugurda canlarini ve mallarini feda etmekten kaçinmamis, Efendimize ve O’nun getirdigi yüce mesaja her seyden daha fazla ehemmiyet vermislerdir. Tarih bu nesil kadar fedakar ve cefakar baska bir topluluk tanimamis, tanimayacaktir. Sikintilar, iskenceler, zulüm ve acilarla geçen bir hayat yasamislar ve kelimenin tam anlamiyla bu ugurda kendilerini feda etmislerdir. Her Müslümanin onlara karsi bir vefa borcu vardir, onu ödemelidir. Bizleri bu büyük Islam nimetiyle bulusturduklari için onlara tesekkür etmeliyiz. Çabalarini ve muhtesem hizmetlerini her daim hayirla ve duayla anmaliyiz. Hem bilmeliyiz ki, bu din yeryüzünde hayatiyetini sürdürdügü sürece –ki Allah’in vaadi haktir, Islam kiyamete kadar yasayacaktir- onlar bu berekete ve hayra ortaktirlar. Çünkü onlar bu ümmetin ögretmenleri, öncüleri ve rehberleridir.

Sözün basinda söylediklerimizi tekrarlayalim: Sahabe-i kiram bu ümmetin gözbebegidir. Onlari sevip hürmet etmek bu ümmetin üzerine büyük bir vazifedir. Onlari sevmek iman alametidir.