Allah’in adini anmak, O’nu (cc) yüceltmek, O’na (cc) tazimde bulunmak, yaratan ve yasatan, öldüren ve dirilten, yarattiklari üzerinde diledigi gibi tasarrufta bulunan yegane varlik olarak Allah’i bilmek ve O’nu (cc) layikiyla anmak, Müslümanin en temel vazifesidir. Kur’an-i Kerim’de Allah’i anmak en büyük ibadet olarak tarif edilmis (Ankebut, 45), Allah’in adi anilinca mü’minlerin yüreklerinin titredigi beyan edilmis (Enfal, 2) ve kalplerin ancak O’nun (cc) zikriyle sükunete erecegi bildirilmistir. (Rad, 28) Inanan kimselerden Allah’in zatina oldugu gibi isimlerine ve sifatlarina da hürmet etmesi beklenir. Allah’a, O’nun (cc) isimlerine ve mukaddes kildiklarina hürmet etmek; dünyada ve ahirette nimetlere ermek, maddi ve manevi lütuf ve ihsanlara nail olmak için vesiledir.
Cenab-i Hakk’in isimlerine hürmet edenlerin eristikleri nimetleri anlatan menkibeler pek çoktur. Bunlardan bir tanesi Hicri 3. yüzyilda yasayan sufilerden biri olan Mansur bin Ammar’a aittir. Yolda giderken üzerinde “Bismillahirrahmanirrahim” yazili bir kagit bulan Mansur bin Ammar, bu kagidi koyacak uygun bir yer bulamadigi ve baska çare de gelistiremedigi için yutmus, bunun üzerine rüyasinda kendisine: “O kagida hürmet ettigin için, Allah, senin üzerine kapali olan hikmet kapisini açti.” denildigini isitmistir. Mansur bin Ammar’in bu olaydan sonra riyazete çekilip züht hayatina intisap ederek kemale ermistir. (Ebu’l-Kasim Zeynülislam Abdülkerim bin Hevazin bin Abdilmelik el-Kuseyri, Tasavvuf Ilmine Dair: Kuseyri Risalesi, çev. Süleyman Uludag (Istanbul: Dergah Yayinlari, 1978), 137)

(Yazinin tamami derginin 132. sayisinda.)