Yeryüzünde insanin gerek birtakim doga güçlerine gerekse bazi hayvan türlerine kiyasla zayif bir varlik oldugu muhakkaktir. Bu sebeple her insanin var olusunda eksiklik ve muhtaçlik duygusu mevcuttur. Insanin dünyaya gelisiyle birlikte yasamaya basladigi ve ömür boyu da süren bu duygu evrenseldir. Çünkü yeryüzündeki bütün mevcudat “eksi” bir durumdan “arti” bir duruma geçebilmek için devamli gayret içindedir. Insandaki bu eksiklik duygusu da hem kisinin hem insanligin gelisimi için gerekli bir dürtüdür. Insanin yasamini sürdürebilmesi ve gelisebilmesi için zorunludur. Çünkü bu eksikligi fark etmek insani güdüler ve harekete geçirir. (E. Geçtan, Insan Olmak, 74)
Aslinda burada sözü geçen eksiklik kanaatimizce insanin, insan-i kâmil olma serüveninde kat etmesi gereken asamalarin bir nevi ifadesidir ve süphesiz kâmil insan olma yolunda atilacak ilk adim da ihlasli bir imanla baslar. Insanin var olusuna anlam kazandiran yegane nitelik, Yaraticisinin farkinda olmak ve O’na (cc) hiçbir ortak öne sürmeme bilincine sahip olmaktir. Böyle oldugu takdirde kul, modern çagin tabiriyle, o dipsiz var olussal yalnizliktan ancak bu sekilde kurtulacak, Ilahi bir esirgenme ve desteklenmenin manevi tadini ve gücünü ancak böyle alacaktir. Bu, kul için önemli bir motivasyon kaynagidir, çünkü yalnizlik öylesine aci veren ve ürkütücü bir duygudur ki (E. Geçtan, Insan Olmak, 106) yaratilis itibariyla bakildiginda bile, insan cinsinin hemen bir esiyle yaratildigi akla gelecek, mutlak kudretin onu bu uçsuz bucaksiz yeryüzünde yalniz birakmadigi hatirlanacaktir.

Yazinin tamami derginin Ekim, 2022 sayisinda.