Dünya hayati, bir taraftan oyun ve eglenceyle donatilmis; diger taraftan sikinti ve musibetlerle dolu bir imtihandir. Insanin Allah’in emirlerine itaat edip mesru olmayan davranislardan uzaklasmasi kadar, sikintilarla karsilasmasi da bu imtihanin bir geregidir. Bu sikintilari asmak noktasinda anahtar kavram Islam ahlakinin temelini olusturan sabirdir. Sabir, kelime olarak; engellemek, hapsetmek, alikoymak, bir darlik içerisinde tutmak, güçlü ve dirençli olmak gibi anlamlari içerir. Dini terminolojide ise insanin, hayati boyunca basina gelen her türlü sikintili durum karsisinda takdire riza gösterip dik durmasini, direnç göstermesini ve metanetli olmasini ifade eder.
Dünyada sabir gösterilecek alanlardan ilki insanin iradesi disinda çesitli nedenlerle basina gelen bela ve musibetlerdir. Diger bir deyisle sabir, bela ve musibetlere karsi direnç göstermek anlamina gelir. Mutasavviflar öncelikle sabrin bu anlamina vurgu yaparlar. Sehl bin Abdullah Tüsteri, “Sabir, Allah Tealanin sikintiyi gidermesini beklemektir.” derken Cüneyd Bagdadi, “Sabir, yüzü burusturmadan aci bir seyi yutmaktir.” taniminiyla Allah’tan gelmesi dolayisiyla musibet karsisinda isyan etmeden dayaniklilik sergilemenin önemini vurgular. Benzer bir sekilde Ruveym, “Sabir, sikayet etmeyi terk etmektir.” der. Ibn Ata, “Sabir, musibetler karsisinda hüsn-i edeple durmaktir.” diyerek kulun Rabbinden gelen her türlü durum karsisinda edebini muhafaza etmesi gerektiginin üzerinde durur. Herevi ise, “Sabir, nefsi sikayet etmekten alikoyarak gizli bir kaygi içerisinde tutmaktir.” tanimiyla kaygi içerisinde de olunsa hiçbir durumda sikayet edilmemesi gerektigini belirtir.

(Yazinin devami derginin 116. sayisinda.)