Tasavvuf, kal degil hal ilmidir. Yani söylemden ziyade eylemdir. Ne var ki söz olmadan eylem olmaz. Onun için önce söz vardi. Yüce Yaratici’nin da bir sifati kelamdir. Onun için söz, hak kelam olup söylenmeli ancak söylenenler sözde kalmamali, eyleme dönüsmelidir. Tasavvuf, temelleri söylem olarak Kur’an ve sünnete, eylem olarak da Asr-i saadete dayanan bir hayat tarzidir. Söyle ki, tasavvuf marifetullah bilinciyle yani yüce Allah’i dogru bir sekilde tanimakla baslar, O’nun ölçüleri dogrultusunda, O’nu görüyormusçasina -ihsan- Müslümanca bir hayati yasamakla devam eder. Marifetullah, muhabbetullah, mehafetullah sufinin hayat çizgisidir. Yüce Allah bilinciyle, O’nun sevgisiyle, O’ndan sakinarak, O’nun rizasini kazanma yolunda hayati yasamaktir. Bizim Peygamberimiz, Rabbini en iyi taniyip O’ndan sakinan bir müttaki, günlük her yaptigini ibadete dönüstürmüs bir abid, maddi imkanlar kapisina geldigi halde mütevazi bir hayat yasamayi tercih etmis bir zahit peygamberdir. Onun için dine giris parolasi olan kelime-i sehadette Muhammed Aleyhisselamin önce Allah’in kulu oldugu vurgulanir, ardindan da O’nun Resulü oldugu ilan edilir.
Bir anlayisa göre tasavvuf, safa ve vefa kelimelerinin bir araya gelmesinden olusmus bir kelime olup Ashab-i suffenin hayat tarzini yol edinmenin adidir. Kisaca tasavvuf, saf ve samimi bir sekilde yüce Yaratici’ya teslim olup O’na ve O’nun kullarina karsi vefali olmaktir. Tasavvuf, Allah’in ahlakiyla ahlaklanmak, Allah rizasini siar edinerek her söz ve hareketinde hasbi olmaktir. Kitap ve sünnete baglilik, yüce Allah’in haklariyla mahlukatin haklarina riayet etme, ihlas, manevi derinlik, kalp temizligi, nefs tezkiyesi, güzel ahlak, kanaatkarlik, tevazu, sabir, dünyevilesmenin agina düsmemek tasavvufun olmazsa olmazlaridir.

(Yazinin devami derginin 100. sayisinda.)