Iki gece kaldik Buhara’da. Buhara’daki camileri, medreseleri, çarsilari gezdik. Buhara’yi diger sehirlerden ayiran en önemli özelligi seyahat esnasinda ruhuma, kalbime sirayet eden sükunetiydi. Buhara 1800’lerden itibaren sürekli artarak devam eden Rus baskisina, istilasina, isgaline, susturma, kendine mahkum etme, aslindan uzaklastirma, öldürme, sindirme, iskence etme, kandirma, dinsizlestirme, komünistlestirme savaslarina, politikalarina, sinsiliklerine, yalanlarina ragmen sufilerden, alimlerden, mücahitlerden ve cani pahasina sehri korumaya çalisan bütün Müslümanlardan kendisine yayilan bir ruhla yasamaya devam ediyordu. Geceleyin Buhara’nin merkezinde yaptigimiz kisa gezinti bana o sükunetten ve geçmisteki esintilerden biraz tattirdi. Öyle hissettim veya hissetmek istedim. Bunun için dua ettim.
Dünyanin hiçbir yerinde düsman istilasindan emin degiliz, emniyette degiliz. Bu olumsuz gerçekligi Özbekistan’da da -Rusya’nin SSCB olmaktan vazgeçtigi, vazgeçmek zorunda kaldigi ve bu topraklardan çiktigi bir çeyrek yüzyila ragmen- hissettim maalesef. Fakat hemen içimde beliren bir cümle: Müslümanlarin tarihi, umudun ve direnmenin tarihidir. Bu topraklar ve nice Islam beldesi Mogol istilasini, zulmünü, kiyimini imani ve direnciyle asmayi basardi. Moskof ve Bolsevik Rus’un etkilerini ve zararlarini da asacaktir insallah.

(Yazinin tamami derginin Temmuz sayisinda.)