Sevgi ve nefret iki zit kavramdir. Biri ne kadar iyi, faydali ve lüzumlu ise digeri de o kadar kötü, zararli ve lüzumsuzdur. Sevgi asli, nefret arizi bir niteliktir. Her insan sevgi niteligine sahip olmak, nefretten ise arinmak ister. Sevgi barisin ve huzurun kaynagiyken, nefret savasin ve kavganin sebebidir. Sevgi rahmani, nefret seytani bir niteliktir. Biri birlestirir, digeri ayristirir.
Sevgi (muhabbet) rahmanidir. Çünkü sevmek ve sevilmek Allah Tealanin vasfidir, Allah el-Vedud’dur; kullari için daima hayirli ve faydali olani ister; sever ve sevilmek ister. (Hud, 90; Maide, 54) Allah, kullari arasinda özellikle mü’minler arasinda meveddetin, muhabbetin ve merhametin hüküm sürmesini ister. (Rum, 21)
Seytan ise insanlar arasinda kin, nefret ve düsmanlik tohumlarini eker. (Maide, 14, 64, 91; Mümtehine, 4)
Cenab-i Hak, seven ve sevilen yüce bir varlik olarak sevginin kaynagidir. Canli cansiz bütün varliklarda, özellikle insanlarda gözlemledigimiz bütün sevgiler O’nun (cc) sonsuz ve sinirsiz muhabbetinin yansimalaridir.
Kullarini seven kerem sahibi Rabbimiz insanlarin da birbirini sevmelerini ister. Hak Teala peygamberlerini, evliyasini, takva sahibi salih mü’minleri özel bir sevgiyle sever, onlara yakinlik gösterir, onlari korur. Tasavvufun merkezi velayet ve veliliktir. Velayet dostluk ve sevgi, veli de dost ve yakin (yar) demektir. Mevla’nin dostu ve yakini olmak kul için en büyük saadettir.
Hak Teala, gösterdigi yola giren ve bu yolda yürüyen bütün insanlari sever ama peygamberlerini ve evliyasini daha fazla sever. En fazla sevdigi ise kulu, nebisi ve resulü Muhammed’dir (sas). Hazret-i Peygamber, habibullahtir, Allah’in sevgilisidir. Allah Resulü, “Ben habibullahim, bunu övünmek için de söylemiyorum.” buyurmuslardir. (Tirmizi, Menakib, 1) Hazret-i Peygamber de yüce Mevla’yi gönülden seviyor, söyle dua ediyordu: “Allah’im, seni ailemden ve kendimden daha fazla sevmeyi bana nasip et!” (Tirmizi, Daavat, 72) Ilahi sevgi mü’minin dünyadaki cennetidir.

(Yazinin tamami derginin Nisan sayisinda, sayi: 56)