Sufiler Allah Teala ve O’nun (cc) kullariyla olan iliskilerini, tazim li emrillah sefkat li halkillah -Allah’in emirlerini tazim ve O’nun (cc) yarattiklarina karsi merhamet- seklinde tarif etmislerdir. Bu yazida biz Allah’in emirlerini tazim konusunu degil de, sefkat li halkilllah yani onlarin top¬luma, insanlara karsi olan merhametlerinin kodlarini ele alacagiz.
Bilindigi üzere ruhbanlik basta olmak üzere, Islam disi mistik hareketlerin hemen tümünde, Allah ile dostluk için kullardan kaçmanin gerekli oldugu düsünülür. Her ne kadar Rabiatü’l-Adeviye gibi sufiler bazi farkli tutum¬lara sahip olsa da bunlar tasavvuf tarihimizde istisna olmustur. Rivayete göre Rabia rüyasinda Hazret-i Peygamberi görür ve Peygamberimiz, “Beni seviyor musun ey Rabia?” diye sorar. O da, “Ya Resulallah! Seni kim sevmez ama Rabbime olan sevgim hiçbir kimseye kalbimde bir yer birakmadi” diye cevap verir.
Halbuki sufilerin çogu Allah için sevmenin önemli oldugunu hatta kullari sevemeyenin Allah ile dost olamayacagini düsünür. Yunus Emre buna yaratilani sevdik yaratandan ötürü der. Imam Gazzali ise mahbubü’l-mahbubi mahbubun seklinde bir söz ile meseleyi özetler. Yani, sevilenin sevdigi de sevilir. Allah için olmasi sartiyla mahlukati sevmek, özellikle de insanin maneviyatini takviye eden kimseleri sevmek elzemdir. Dervislik, ihvanla ve diger insanlarla sevgi temelli bir iliski kurmayi gerektirir. Dervis tekkede hiç kimsenin gönlünü kirmadan yasamayi ögrenir. Insanlarin gönlüne girmeye ve gönül kazanmaya çalismak dervis için önemli bir vazifedir. Eroglu Nuri bir ilahisinde sevmek ve sevilmek hususunda söyle der:
Dilimde zikrinin hasi
Askin derdimin devasi
Eroglu’nun temennasi
Sev sevil sevdir Ilahi.

(Yazinin tamami derginin Kasim, 2016; 51. sayisinda.)