Akip giden zaman nehrinden insanin nasibine düsene ömür denilmistir. Var olmak, hayat ve müddet gibi anlamlara gelen ömür, dogum ile ölüm arasindaki sayili günlerin toplamidir. Günler sayilidir ama insan Ilahi bir lütuf olarak bu günlerin sayisini bilmez. Ancak diger insanlarin bu dünyadan birer birer göçtügünü görerek kendi günlerinin de son bulacagini iyi bilir. Insanin ölüm vakti anlamina gelen ecelin gününü tam olarak bilmemesi psikolojik olarak onu rahatlatirken diger yandan gafl ete de düsürebilir. Zira baskalari göçüp giderken insan ölümü bir türlü kendine yakistirmaz. Dünyaya dair planlar yapar, hayaller kurar ve hesaplar tutar da çogu zaman söyle bir geçmise dönüp ömrünün muhasebesini yapmaz. Takvim yapraklari kendisine bir yilin daha geride kaldigini hatirlattiginda sadece biraz daha yaslandigi gelir aklina. Takvimlere is planlamasi için bakar. Halbuki insanin is takviminden ziyade bir iç takviminin olmasi ve o takvimde ömrünün muhasebesini her an tutmasi gerekir. Zira bu dünyanin arzusu ve isleri bitmez de insanin ömrü bilinmez bir anda bitiverir.

Yazinin tamami derginin 2025 Ocak sayisinda.