Muhterem Müslümanlar, babam Seyh Hazretlerinden su sohbeti dinledim, buyurdular ki: Hasan Basri ile Ömer bin Abdülaziz arasinda muhtesem bir sevgi vardi ve çogu kez mektuplasiyorlardi. Bu iletisimleri hep ögüt, nasihat ve irsattan ibaret idi. Ömer bin Abdülaziz halife oldugunda Hasan Basri kendisine su satirlari yazdi: “Dünya ürkütücü bir mekandir; nitekim Hazret-i Adem ceza sonucu olarak cennetten dünyaya indirilmistir. Ey mü’minlerin emiri, dünyada kendi yaralarini tedavi eden bir kisi gibi ol; nitekim yaralarini tedavi eden kimse, ilaçlar ne kadar aci ve acitici da olsa katlanmak ve sabretmek zorundadir. Zira sabredip tahammül göstermedigi takdirde musibet ve sikinti daha çok büyüyebilir.” Aziz kardeslerim, akilli insan dünyaya dikkatlice bakar ve kendi pesinde kosan tâbilerini ne hale getirdigini ibretle izler. Ayrica yine akilli insan beraberlerinde hiçbir sey götürmeden bu diyari terk edenleri ibret gözüyle seyreder. Evet bizden öncekiler dünyayi bizlere birakip gittikleri gibi biz de bizden sonra gelenlere birakip gidecegiz; bir gün buradan ayrilacagiz. Bizden sonra gelenler de yine bir baskasina birakip terk-i diyar edeceklerdir. Dünya hayatinin son bulmasiyla ilgili Ilahi vaad gerçeklesinceye kadar bu çark böyle devam edecektir. Hazret-i Ali buyuruyor ki: “Hayatini tefekkür içerisinde yasayan, ömrünü sabir, ibret ve ders ile sürdüren kimseye ne mutlu! Her beklenen gelecek ve her gelecek de yakindir.”

Yazinin tamami derginin Eylül, 2024 sayisinda.