Insanin içi, kalbi, kendisine sunulmus olan büyük bir siginma alanidir. Orada huzura ve sükuna erer, fizigin tasallutundan ancak orada emniyet bulur. Ne var ki çogu zaman bir siginak olarak kaçtigimiz içimiz de bize itminan vermeyebiliyor. Dünyanin dagdagasindan, hakikati perdelenmis esyanin gürültüsünden kaçarak iltica ettigimiz kalbimiz de çogu zaman bize huzur temin etmeyebiliyor. Zira orasi da masivanin saldirilarina maruz kalabiliyor. Hatta en çok da orasi kirlendigi için disarisi bir savas alanina dönüsüyor. Çünkü savasin ilk kivilcimi orada çakilmaktadir. Yani disardaki karmasa içerideki huzursuzlugun bir tezahürüdür yalnizca.
Öyleyse büyük meselemiz orasi olmalidir. Degil mi ki içimizi düzene sokmadan disimizda isler yoluna girmez. Orayi temizlemeden huzura ve itminana ulasilmaz. Degil mi ki Allah Resulü buyurdu: “Vücutta bir et parçasi vardir. O düzeldigi vakit bütün vücut düzelir. O bozuldugunda da bütün vücut bozulur. Iste, o kalptir.” Içimize dönerek, kalbimizi tasfiye, nefsimizi tezkiye ederek aslinda biz esya ile aramizdaki bu kalin perdeyi inceltmeye çalisiyoruz. Zikirle, duayla, tefekkürle, ibadetle yapmak istedigimiz sey hakikatte bundan baska bir sey degildir. Bütün meselemiz ihsan makamina ermek yani Allah’i görüyormüscasina O’na ibadet etme hazzina ulasmak. O’nu perdeleyen her seyden kurtulmak. Bundan dolayi en büyük derdimiz orayi derleyip toparlamak ve oradan gelecek ilhamla esyanin ilk ve katisiksiz haliyle yüzlesme heyecanini diri tutmak olmalidir. Bu ayni zamanda fitrata dönmek demektir. Zira kalp arindikça, nefs temizlendikçe fitrata daha çok yaklasir.
Fitrat insanin en saf ve temiz halini ifade eder. Dünya hayati boyunca bizler, bu fitrata yakinlasmanin ve ondan uzaklasmanin mücadelesi içinde yol aliyoruz. Bir med-cezir. Bitmeyen bir devinim. Din bu anlamiyla bizi fitratimiza, özümüze, üzerine yaratilmis oldugumuz ilk hâle tekrar döndürmeye çalisir. Bizi arindirir, saflastirir. Koydugu kurallar yani seriat bunun içindir. Ibadet bu gayeye matuftur. Seklen yaptiklarimizin tümü mana itibariyla bunun içindir. Bu anlamda içimize dönmek aslinda fitratimiza dönmekle ayni anlama geliyor. Dinin bütün emir ve yasaklari da bu yolda bize yardimci olmak için konulmustur.
Peki, bu mücadeleden galip gelmek mümkün mü? Nefsi öldürmek mümkün olmadigina göre onu altetmenin yolu nedir? Sair Ahmet Murat, bir ariften naklen sunu söylemisti bir keresinde: “Nefs ile mücadele etmek, insanin kendi kendisiyle satranç oynamasina benzer.” Isin zorlugu da burada iste: Kendisiyle mücadele ettigimiz nefsimiz, ayni zamanda bizim ayrilmaz bir parçamiz. Içimizin de içinde. Ondan hiçbir gizlimiz saklimiz yok. Nefesimizden daha yakin bize. Ona karsi gelistirdigimiz her hamleden bizim kadar haberdar. Ve kurnaz. Ve güçlü. Saflasmak için attigimiz her adima bir kir bulastirmak ister. Ibadetlerimize riya karistirir mesela. Bu yoldaki çabamiza kibir bulastirir. En yumusak bölgemizi bilir ve daima orayi oksar. Yani birbirinin hamle ve planlarindan haberdar olan iki kisinin ilginç bir savasimidir bu yasadigimiz, son tahlilde. Bundan dolayi bu dünya hayati devami ederken mutlak bir emniyet yok bize. Ayagimizin her an kaymasi mümkün. En saglam oldugumuz yerde bile tökezleyebiliriz. Daima, ahir ve akibetimiz hayrolsun diye yakarisimiz bundan. Bunun için korku ve ümit arasinda sürer yolculugumuz. Bundan sebep baskasiyla degil kendimizle mesgul oluruz daima. Bundan dolayi hiçbir amelimize güvenmeyiz asla. Bu yüzden içimize bakariz mütemadiyen. Ve rahmetini dileriz her seferinde. Çünkü O’nun rahmeti olmasa bir hiç oldugumuzu biliriz. Bundandir ki, elimizi tut, bizi nefsimizle basbasa birakma diye dua ve tazarruda bulunmamiz.