Cenab-i Hakk’in insana en büyük nimetlerinden biri, dünya ve ahiret mutlulugunu kazanabilmesi için uyarici ve müjdeleyici peygamberler göndermesi ve bu durumu peygamber varisi alimler ve mürsid-i kâmiller eliyle kiyamete kadar sürdürmesidir. Çünkü insan, sahip oldugu akil, kalp gibi imkan ve kuvvelerle yaraticisini bilme ve ona inanma yetisine sahip olmakla birlikte Allah’in emir ve yasaklarini ancak O’nun (cc) gönderdigi peygamberler araciligiyla ögrenebilir. Nitekim peygamberlere inanmak ve aralarinda hiçbir fark gözetmeksizin tümünü kabul etmek, iman esaslarinin temelini olusturur. Bir peygamberi inkar küfür oldugu gibi peygamber olmayan birini peygamber olarak kabul etmek de ayni sekilde küfürdür. Gerek fertlerin gerekse toplumlarin manen yükselmelerinin yegane sebebi peygamberlere iman ve onlari layik olduklari sekilde tazim etmek oldugu gibi, alçalmalarinin ve kahrolup tarih sahnesinden silinmelerinin yegane sebebi de peygamberlere saygisizlik olmustur.
Sihirbazlar Hazret-i Musa ile karsilastiklari zaman söyle demislerdi: “Ya Musa sen mi önce atacaksin yoksa biz mi atalim?” (Araf, 115) Bu ifade, önden sen buyur demekti. Bir peygambere karsi gösterilen bu kadar basit bir saygi; Allah’in dinine karsi Firavun’un dinini, mucizeye karsi sihri savunmaya çalisan sihirbazlara önce imani, arkasindan sehadet gibi en kutlu kapiyi açti. Bir hadislerinde; “Biliyorsunuz ki, ben kendisiyle hidayete erilen mahza rahmet vesilesiyim. Bir toplumun yükselmesi, baska bir toplumun ise alçalmasi için gönderildim.” (Suyuti, Camiü’l-Ehadis, nr. 10855) diyen Peygamberimiz, baska bir hadislerinde sevgili kizi Hazret-i Fatima’ya hitaben söyle buyurmustur: “Ey Fatima! Allah babani öyle bir isle vazifelendirdi ki, yeryüzünde üzerine gecenin çöktügü kerpiç veya kil çadirdan yapilmis olan her eve ya izzet ya da zillet girecektir.” (Hakim, el-Müstedrek, nr. 1817) Bu hadisi; “Bana tâbi olan milletleri Allah aziz kilacak, tâbi olmayanlari zelil edecektir.” seklinde okumak mümkündür.