Allah’in dinini yeniden ve yeniden tanimlamaktan bir vazgeçebilsek keske, teslim olsak, sussak uzun uzun ve Müslüman olsak... Dünyada su kadar milyar gayri-müslim karanliga bogulmus davet beklerken, birbirimize ‘gerçek’ Islam’i anlatmaktan, dahasi birbirimizi tekfir etmekten yorulmadik mi! Birbirimizi kirmak, alt etmek için sarf ettigimiz enerjiyi disimizdakilere yöneltebilsek ne çok sey degisecek. Ama sanirim buna cesaretimiz yok, çünkü hakkiyla temsil ettigimizi düsünmüyoruz aslinda. Korkumuzun temelinde bu var zannimca. Evet, cesaretimiz yok bunu yapmaya çünkü yüzümüz yok. Oysa Müslüman olmak, dogru bir Islami örnekligi ortaya koymak yani temsiliyet de degil midir ayni zamanda! Ruz-i mahserde kafirler, Allah’im sana inandiklarini iddia edenler, senin dinini bana sevdirmediler, deyip bizleri sikayet etse, verecek cevabimiz var mi? Bu bahane onlari kurtarmaya yetmeyecek, evet tamam da, hiç düsündük mü, bu serzenisin bize bakan tarafinda haklilik payi var mi acaba diye?

Sinirlarimizi dogru belirleyelim: Vazifemiz Islam’i tanimlamak degil, bizden istenen bihakkin Müslüman olmaktir. Müslüman olabilirsek dilimizin bir sey söylemesine lüzum kalmayacak, halimizin tebligi yetecek. Bilmeliyiz ki Islam, sadece baskalarina anlatacagimiz bir fikir, bir ideoloji degildir. Müslümanin en baslica görevi dini yasamaktir. Her Müslüman onun birinci dereceden muhatabidir. O da bir hayat olarak görünmek ister. Hem yasamak tebligin de en etkili yolu degil mi zaten? Onu ideolojilerden ve muharref dinlerden ayiran da burasidir. Yazdiklari/ söyledikleri ile tutarli bir hayat yasamayi emreden ve “Neden yapmadiklarinizi söylüyorsunuz” diye soran Islam’dir. Seküler hayatta bu birlikteligi/ tutarliligi dayatan bir ahlak yok. Fikir-amel birlikteligi Islam’in vazettigi en temel yasalarindan bir tanesi oldugu için Müslümanlarin ilkeleriyle tutarsizligi bizi sasirtir ama sekülerlerden öyle bir beklentimiz olamaz.

Sunu görelim artik: Süslü sözlerle insanlari etkileyemeyiz. Bizden çok daha iyi konusanlar, yazanlar var zira. Müslüman, farkini ve etkisini Müslümanca yasayarak gösterir ancak. Geçmis büyüklerimiz sözlerinden çok hayatlariyla insanlari etkilediler. Nihayetinde bu din bir fikirden çok bir hayat olarak yeryüzüne yayildi. Müslümanlarin hayatlarina tasidiklari güzel örneklikler genis halk kitlelerini Islam’a yönlendirdi. Öyleyse kulagimiza küpe olsun: Dini, bir retorige, bir edebiyat ve hitabet malzemesine indirgemekle dine hizmet etmis olmuyoruz, bilakis onu daraltmis oluyoruz. Din bir tavirdir, hâldir, durustur. Din insanda bir hâle ve hayata dönüsmek; ibadet suuruyla ahlak, adalet ve merhamet olarak tecelli etmek ister. Bunun ötesi söylemdir, iddiadir, lafazanliktir. Ötesi ‘kil u kal’dir. Acizane benim, dinin tamamindan anladigim imandan sonraki su birkaç kelimedir: Merhamet, emanet, adalet, güzel ahlak... Ki bunlar da tamamiyla hayatla ilgilidir. Bunlardan yoksun bir dindarlik anlayisi sakattir, noksandir, arizalidir.

Tabi Müslümanlarin temsil sorunlarindan ve ehliyetsizliklerinden cesaretle din hakkinda haddini asanlar da var. Olan bitenin Allah’in takdiri disinda gelistigini zanneden bu birileri, özellikle Müslümanlarin dirayetsizligine ve yetersizligine bakarak “dinler dönemi kapaniyor” diye ahkam kesiyor. Oysa Allah var ve son sözü daima O söyler. Beseri iddialar yine eskiyecek ama Islam daima taze ve yeni kalacaktir. Yasayanlar bunun böyle oldugunu göreceklerdir. Mensuplarinin liyakat sorunu ayri, Islam’in Allah’in son ve tamamlanmis dini olmasi apayri bir bahistir. Iman ediyoruz ki her an ve her yerde Allah’in hükmü caridir, yürürlüktedir. O’nun iradesi disinda bir yaprak bile kimildamaz, bir yagmur tanesi bile yere inemez. Olan biten ve olacak bitecek ne varsa O’nun gözetimi, denetimi ve her seyi kusatan engin bilgisi dahilindedir. Mutlak hüküm ve hükümranlik O’nundur. Celle celalüh. Biz de O’na teslim olmusuz, velhamdulillah.