Zikir; Allah’i anmak, hatirdan çikarmamak ve nihayetinde hiç unutmamaktir. Zikir, Allah’in, hayatin her aninda sürekli olarak kulu ile birlikte oldugunun suurunda olmaktir. Zikir, kulun bir anlik unutmadan sonra dahi Allah’i tekrar hatirlamasidir. “Unuttugun vakit Rabbini zikret.” (Kehf, 24) ayeti buna isaret eder. Unutma hali insanda baskin olursa bu gaflet halini alir ki bu durumdan kurtulmanin yolu da yine Allah’i çokça zikretmekten geçer. Rabbimiz, “Ey iman edenler! Allah’i çokça zikredin.” (Ahzap, 41) buyurarak bu hususu vurgular. Böylece zikir, Allah’i hiç unutmamanin ve daima suurlu bir hayat sürmenin de vazgeçilmezi olur.
Zikir her seyden önce dil ile yapilan bir ibadettir. Allah’in adi ve sifatlari belirli araliklarla tekrarlanir. Böylece Allah’in, kisinin gönlünden hiç çikmamasi hedeflenir. “Allah Allah”, “La ilahe illallah!”, “Elhamdülillah”, “Sübhanallah” ve “Allahu Ekber” gibi ifadelerin yaninda Kur’an-i Kerim’i okumak da bizatihi zikirdir. Dille yapilan zikrin zihin ve kalple dogrudan iliskisi olmasi, bilinç halinde yerine getirilmesi esastir. Nitekim dille yapilan zikirdeki gaye kalbi de zikre dahil etmektir. Zikir, dil ve kalple yapildiginda kulu kemale ulastiran en önemli amel olacaktir. Allah’a sevgili kul olmanin yolu da suurlu bir sekilde yapilan zikirden geçmektedir.

(Yazinin tamami derginin Ekim, 2020 sayisinda.)