Sunu kesin olarak bilmemiz gerekir ki, bizim mesayihimiz, özellikle ahirete yolculadigimiz seyhimiz, kutlu hayatini ilim ve gerçekleri yayma, tevhid dini olan Islam’in prensiplerini nesretme noktasinda geçirdi. Biricik hedefi dinimizin ögretilerini hayata geçirme ve gerçek tasavvufu canlandirma idi. Seyh Hazretleri, bu hedefi gerçeklestirmenin baslica sartinin, kisinin kardesi olan diger insanlarla Rabbi arasindaki iliskileri düzeltmeye bagli oldugunu ifade eder.
Kisinin kardesi ile olan iliskileri baglaminda Seyh Hazretleri istisnasiz herkesi Allah’in yoluna davet ediyor; kimsenin mezhebine, mesrebine ve asiretine bakmiyordu. Tam aksine, bütün insanlari kaynasmaya, dayanismaya ve birbirleriyle muhabbet etmeye çagiriyordu. Insanlarin ancak karsilikli olarak ilgi ve alakalarini sürdürmek suretiyle dogru bir yola girebileceklerinin altini çiziyordu. Aksi takdirde insan toplumda hiçbir yer edinemez. Bireyleri daginik olan bir toplumu kurabilmek düsünülemez.
Fertleri birbirleriyle kavgali olan bir toplumun huzurlu olmasi mümkün müdür? Toplumun ilerlemesi kardeslesme ve yardimlasmayla saglanabilir. Ayriligi körükleyen, fitne tohumlarini atan her türlü davranistan uzaklasmak gerekir. Hazret-i Peygamberin, “Karsilasan iki mü’minin durumu birbirlerini yikayan iki elin durumu gibidir. Mutlaka birbirlerini temizlerler.” hadis-i serifi tam da buna isaret eder. Toplumsal yardimlasma kesinlikle yapilmasi zorunlu olan bir husustur. Böylece toplum bir tek el haline gelecek, kardeslik ve baris bireyleri birbirine baglayacak sefkat ve merhamet her tarafta egemen hale gelecektir. Allah Resulü bu durumu söyle canlandiriyor: “Sevgi, ilgi ve merhamette mü’minler, bir beden gibidirler. Herhangi bir organi rahatsiz oldugunda diger organlarin tamami etkilenir, uykusuz kalip sitmaya yakalanir.”

(Yazinin tamami Ilim ve Irfan'in Ocak sayisinda, sayi: 53)