Insanin dünyadaki macerasi bir anne-babayla baslar. Macera dogru kelime degil, kader diyelim. Bir anne-baba araciligiyla dünya boyutunda kaderimiz tecelli eder yani. Hazret-i Adem ve Hazret-i Isa –Efendimize ve onlara selam olsun- hariç tüm insanlar bir anne-babanin evladidir. Hiç kimse gökten zembille inmis degildir. Herkes bir vesile ile dünyaya gelmistir. Evet, annelerimiz-babalarimiz varlik vesilelerimizdir.
Iste bir anne-babanin çocugu olmanin evlada yükledigi bir sorumluluk vardir. Her seyden önce minnet borcu var, onu ödemesi lazim. Bir de vefa borcu var. Ayni sekilde bir çocuk dünyaya getirmenin de anne babaya yükledigi bir mesuliyet vardir. Ne denmisti o özlü sözde: Herkes bir tohum atabilir topraga. Tohum yeserdikten sonra onu gözetip büyütmektir marifet. Ebeveynin sorumlulugunu biraz açalim:
Her dogan çocugun önünde bembeyaz bir sayfa vardir. Bu tertemiz sayfa her çocuga bahsedilir. Bir lütfi-i rab¬bani olarak. Sonra çocuk o sayfanin üzerinde bir kursun kalemle eskizler yapar. Yazar, çizer, siler. Sonra baska bir seyler çiziktirmeye baslar. Böyle böyle, anlamaya, kavra¬maya çalisir. Bu çocugun arayisidir. Kritik bir dönemdir.
Dogal olarak bu süreçte bol miktarda hata yapar. Çocuk çünkü bastan ayaga meraktir, irdelemektir, soru sormaktir. Hem hata yapa yapa dogruyu bulacaktir. Iste burada ebeveynin dogru müdahalesi hayati derecede önem tasir. Çünkü çocuk anne-babasi üzerinden insanlarla ilk temasini kurar. Ilk gördügü, karsilastigi onlardir. Ilk ögretmenleri. Dolayisiyla bu beyaz kagida kalici izler birakmadan çocugu dogru yönlendirmek, sordugu sorulara dogru cevaplar vermek, o çocugun hayat istikametinde büyük rol oynayacaktir. Çünkü bir süre sonra çocuk eline bir tükenmez kalem alacak, anlamli sekiller yapacak, cümleler kuracaktir. Ve o zaman da onlari silmek zor, hatta imkansiz olacaktir. Iste o asamaya gelmeden deneme-yanilma, düsme-kalkma döneminde anne-babaya düsen hayati görevler vardir.
Tabii evladin ebeveynine karsi çok daha büyük sorumluklari vardir. Bu haklar Kur’an- Kerim ve Ehadis-i Nebeviyye’de etraflica ve derinlikli bir sekilde islenmistir. Evladin ebeveyn üzerindeki haklari ile ebeveynin evlad üzerindeki haklarini karsilastirma hatasina düsmeyelim. Anne-babanin hakki o kadar büyük ki, Allah kendi hakkin¬dan sonra onlari zikretmis, daha ne diyelim?
Dergimizin bu sayisinda bu meseleye farkli yazarlarin penceresinden bakmaya çalistik. Umulur ki bu vesileyle tekrar anne-babalarimizin hakkini hatirlar ve onlarin gönlünü yapmaya çalisiriz. Efendimizin (sas) su mealdeki sözü ne büyük tehdittir. Aslinda hem büyük tehdit, hem de büyük bir müjde: “Yaninda anne-babasi, ya da onlardan birisi yaslanip da, gerekeni yaparak cennete giremeyen kimsenin burnu sürtülsün!”

Yine bir bayram sevinci
Ve nihayet bayram. Yilin en uzun günlerinde tutulan oruçlardan sonra bir bayram sevinci yasayacagiz. Bizi bu günlere eristiren Allah’a hamd ediyoruz. Evet, mesakkatli ve zorlu bir ay geçirdik ama görüldügü gibi sabredince bitiyormus. Sabrin sonu selamet ve bayrammis, gördük, yasadik.
Duamiz sudur: Ömrümüz nihayete erip vademiz doldugunda ölüm de bayramimiz olsun. Akibetimiz, sonumuz da bayram olsun Ilahi. Sikintili dünya günlerini bitirdigimizde de ölümü bir bayram sevinciyle karsilariz insallah. Allah’im bu mübarek zamanlara bizi eristirdigin için sana sükrediyoruz. Bu bayrami hakkimizda mübarek kil. Dünyanin dört bir yaninda bir tebessüme hasret, gözü yasli insanlara bir bayram hediyesi olarak kurtulus ve ferahlik nasip eyle. Bir göz yasi ve kan deryasina dönüsen Islam cografyasina bu bayram hürmetine sulhu sükun, uyanis ve zafer ihsan eyle.
Ve son söz: Ömrü ramazan gibi yasayanin sonu bayram olur.