Yetimin Üzerimizdeki Hakki

Müslümanin hayati çesitli hassasiyetler ve güzelliklerle donatilmistir. Kendi menfaati ve dünya zevklerinden yararlanmak için yasayanlar; mal, mülk ve makam sevdasiyla ömür tüketenler; kibirden gururdan kendini göklerin üzerinde görenler bu hassasiyetlerden ve güzelliklerden nasipsizdir.
Bir imtihan dünyasindayiz. Imtihanin bazi zamanlarini güzellestirmek, dünya ve ahiret için yararli ameller islemek bizim elimizde.
Bu amellerin en faydalisi süphesiz Allah’in rizasini gözeterek insanlara yararli olmaktir. Ayet-i kerimeler, hadis-i serifler yoksullar, yetimler, dullar, yardima muhtaçlar konusunda bizleri defalarca ikaz ediyor.
Yeryüzü bugün çesitli sebeplerden ötürü yetimlerle dolu. Bütün bu yetimlerin basini oksayabilmek, canimizdan malimizdan ve kalbimizden onlara hisse ayirabilmek ne muhtesem bir duygudur. Öfkemiz, merhametsizligimiz, kati yüreklerimiz, savurgan zihinlerimiz acaba nasil derlenip toparlanacak; nasil merhamet sularinda yikanabilecek? Bir arinma ihtiyaci hissediyor muyuz? Bunun reçetesini bize Resulullah Efendimiz göstermis.
O’nun (sas) bizzat hayata baslamasi zaten öyle; bir yetim olarak; alti yasinda da sevgili annesinden ayrilarak.
Bir meczup, cenazeye katilir; etraftakilerin merhum için fazlasiyla feryad ü figan ettigini görür. Bir tanidigina; fazla bagirip çagirmayin, telaslanmayin, burada verdiyse orada alir, burada aldiysa orada verir, der.
Bu hayat ve bize verilenler onlari hangi yolda harç edecegimizi görmek içindir; canimizi, malimizi nereye sarf edecegiz? Karsiliginda ne bulacagiz? Sadece harcamak degil, asil, kazançtan baslar bu mali hayat. Helalinden mi kazandik yoksa baskalarinin hele hele yetimlerin hakkindan mi asirdik? Basindan sonuna bir hak ve hassasiyet. Bizim hayat nizamimizda yetimlerin son derece özel bir konumu vardir; atasözlerimiz bunun veciz ifadeleriyle doludur: Yetim mali atesten gömlektir. Yetimin hakkini yiyen berbat olur. Yetim hakki yedi tasi deler geçer.
Bizler, sadece yetimlerin hakkini yememekle degil, onlara, kol ve kanat germekle mükellefiz. Onlari itip kakamayiz. Onlar, Allah’in özel emanetleridir. Resulullah Efendimiz, sahabe efendilerimiz, Islam ahlakinin mümtaz sahsiyetleri önderimiz, rehberimizdir.
Azicik basimizi kaldirsak, komsularimizdan baslasak, Asya’ya oradan Afrika’ya uzansak baslarini oksayacak o kadar çok yetimle karsilasacagiz ki. Çok sükür, bu hususta çok mesafe kat eden, kol kanat geren kurumlarimiz var. Allah onlari mahcup etmesin, yollarini daima açik etsin.
Hayatimizi, ahiretimizi, gelecegimizi, yarinlarimizi düsünüyorsak kalbimizi ve elimizi biraz açmamiz bize çok sey kazandiracaktir.
Dosyamizda yetimleri misafir ettik, makbul olmasi duasiyla.

Sakin Yetimi Üzme!
Prof. Dr. Selahattin Yildirim

Allah’in insana bahsettigi en önemli organ kalptir. Diger organlar kalbin emrinde çalisir ve hizmet ederler. Kalbin manen saglikli olmasi diger organlarin da saglikli ve dürüst olmasi anlamina gelir. Kalbi hayatini kaybeden bir insan her seyini kaybeder. Kalbin yesermesi ve yumusamasi konusunda en etkin çarelerden biri de yetime yardim etmek, onu koruyup gözetmektir. Böylece kalp sifa bulur. Nitekim kalbinin katiligindan dert yanan bir adama Peygamber Efendimiz, “Yetimin basini oksa, fakirleri doyur.” diye tavsiye etmistir. (Ahmed bin Hanbel, Müsned, II, 387)
Yetimin basini oksamak, ona sevgi ve merhamet göstermenin yaninda kimsesizligini unutturup ayakta durabilmesini saglamak demektir. Bu hususta Allah Resulü söyle buyurmustur: “Müslümanlar arasinda kim bir yetimi yiyecek ve içecegini temin edecek sekilde sahiplenirse affedilmeyecek bir günah islememis olmasi sartiyla Allah onu kesinlikle cennete koyar.” (Tirmizi, Birr, 14) Bu nebevi düstura imtisalen Abdullah bin Ömer’in sofrasindan yetimleri eksik etmemesi, sofrasinda yetim bulunmadan yemek yememeye özen göstermesi örnek alinmasi gereken üstün bir meziyettir.

Allah’tan Bize Emanet:Yetimler
Said Yavuz

Ne zaman Sisifos efsanesine dair bir seyler okusam aklima Beled suresinde geçen sarp yokus ifadesi gelir. Ayni zamanda Bati medeniyetinin insanin kurtulusu için sundugu önerilerin, Islam’in, insani, esref-i mahlukat olarak tasimak istedigi yer bakimindan ne kadar asagilarda oldugu fikri de. Yunan mitolojisine dayanan efsaneye göre Sisifos tanrilar tarafindan cezalandirilan bir insandir. Ona bir kayayi bir dagin zirvesine tasima cezasi verilir. Tasi, tepeye kadar tasiyacaktir. Basarir bunu Sisifos. Fakat kaya yeniden asagi düser. Çaresizlik içinde yeniden tasimak zorunda kalir kayayi ama kaya bir kez daha yuvarlanir asagiya. Hayati bu çaresizlik içerisinde devam eder. Albert Camus bu açmazin bütün insanlarin hayatinda var oldugunu ifade ederek bir çözüm önerisi sunar. Ona göre ne zaman olacagi belli olmayan bir kurtulus umuduna bel baglamak yerine bu iskencenin sonsuza kadar sürecegi gerçegiyle yüzlesmek gerekir. Kurtulus bu saçmaligi kabul etmektir. Insan bunu kabul ederse acisi hafifler. Kahraman olur. Yani bir çikmaz durumu baska bir çikmazla asmaya çalismak. Hayatin anlamini saçmaligin kabullenilisi üzerine kurgulayan bu Bati düsüncesi karsisinda Islam, aksine hayati büyük bir anlam üzerine insa eder. Evet, bir yokus vardir insan için. Daglarin kabullenemedigi bir yükü üstlenmistir insanoglu. Fakat o yükü tasiyacak omuzlar da ona verilmistir. Kur’an da böylesi bir yokustan bahseder. Bunu bir ceza olarak degil bir imtihan olarak kurgular. Sonunda bir umutsuzluk yoktur. Umutsuzlugun kabulü de yoktur. Insan bir yokusla karsi karsiyadir. Onu asabilir, onu asabilecek yetenekte yaratilmistir. Yeter ki azmedebilsin. Onun ugrasi bosuna olamaz. Tasidigi yükü ara sira düsürse de, çuvalina doldurdugu aziklar bir hata ile yirtilan çuvalindan yollara saçilsa da onu onarmak ve yola yeniden koyulmak için her zaman bir imkan verilmistir.

(Dosya yazilarinin tamami Ilim ve Irfan'in Ekim sayisinda.)